Her ne kadar sıkça telefonlaşsak da içimde ansızın sana mektup yazma isteği belirdi. Ne yazık ki bu hayatımda yazdığım ilk aşk mektubu değil. Bir önceki sevgilim senden daha gençti. Tam 11 yaşında. Ayrıca o zamanlar el yazım daha düzgündü. Dünden beri sağ kolumda karıncalaşma var. O yüzden mektubu sol elimle yazıyorum. Bu da senin şanssızlığın, yazımı okumakta zorlanacaksın.
Bunun beklenen bir gelişme olduğu, telaşlanmamam gerektiği söyleniyor.
Geldiğimden beri bana sayısız test yaptılar. Bu arada ameliyatıma girecek olan Türk doktorla tanıştım; Profesör Veli Güleryüz. Adamın soy ismine bakma. Sırık gibi uzun asık suratlının teki. Belki şaşıracaksın ama senden ayrılmak bana hiç zor gelmedi. Dahası senden hiç ayrılmamış gibiyim ve şu anda her zamankinden daha çok inanıyorum ki yarıda kalmış bir aşkın eksik duygularıyla ve sayısız pişmanlıkla ayrılmak; aslında ayrılıkların en kötüsü. Oysa biz seninle aşka ve hayata dair ne varsa hepsini yaşadık. Son iki yıl içinde binlerce yılın macerası gibi yaşadık aşkımızı. Özlemek! Evet özlemek hep var ama içimi öyle dolduruyorsun ki Sedat Yalçın eksikliğini hiç hissetmiyorum. Beni anlıyor musun?
Buket Hazal
İstanbul-Şile
Sonunda sana mektup yazabilmek için bana gerekli olan
mekanı buldum. Şiledeyim; seninle gittiğimiz otelde. Üstelik aynı odada kalıyorum. Otel görevlileri neden ısrarla aynı odayı istediğimi anlamakta zorluk çektiler. Keşke onlara anlatabilseydim. Yazımı anlamakta zorlanabilirsin. Sebebine gelince.....doğrusu pek bir sebebi yok. Sadece birden bire o büyük şairin mektuplarında geçen bi cümleyi hatırladım; "Sağ elimin ustalığındansa sol elimin acemiliğini tercih ederim."Doktorlar bendeki bu durumun oldukça sağlıklı bir gelişme olduğunu söylüyorlar.
Güzel kız, aşk mektupları konusunda ne yazık ki sicilim seninki kadar parlak değil. Bir zamanlar, mahalledeki kızlara bol bol ciklet dağıtırdım. Dağıtmadan önce de cikletlerin içindeki artist fotoğraflarını çıkartır onların yerine küçük kağıtlara yazdığım aşk mektuplarını yerleştirirdim. E bu yaptığımın ahlaki yönü elbetteki tartışılabilir. Ancak, kim geçmişinin her anıyla gurur duyabilir ki?
Bu gece kumsalda senin için bir ateş yakıcam. Alevler birkez daha bu gecenin anısı üstüne vuracak. Dünyanın bütün çingeneleri bu gece benim için toplanacak ama ben, içlerinden yalnız birini görücem ve ömrümün sonuna kadar hep seni düşünücem. yer yüzünün bütün kumsallarında yakılmış bütün ateşler, biz öldükten sonra bile hep bizi hatırlayacaklar.
Sedat Yalçın
Bu şehir bana iyi geldi. Eskisinden çok daha güçlüyüm Sedat. Venedikte kendimi hiç turist gibi hissetmedim. Her yanım Akdeniz. Bazen gün batımında gondollardan yükslen napoliten şarkıları işittikçe Kanlıca akşamlarında Cahide Sultanın söylediği hüzzam şarkıları hatırlıyorum. Tıpkı hasreti hatırlar gibi. Hasret...o her yerde var.
Pazartesi mektuplarının sonu geliyor galiba. Gün geçtikçe doktorlardan iyi haber alıyorum. Eskiden benimle yüzü asık ciddi konuşan adamlar şimdi bana gülümseyerek şarkılar yapıyorlar. Gün geçtikçe düzeliyorum Sedat. Seni düşündükçe daha iyiye gidiyorum. Galiba yaşadıklarımın bana yaptığı, sevimsiz bir şaka olarak kalacak. Umarım ilerde buna çok güleriz ve umarım bu mektup seni baraz olsun keyiflendirir.
Sevgiler Buket
Venedik-İtalya 28,03,2000
Bu gün günlerden pazartesi sana mektup yazma günü. Oysa seni yarın görücem ama olsun. Pazartesi mektuplarını biraz da kendimiz için yazmıyor muyuz? Hem bu gece yazdıklarımı yüzüne karşı söyleme cesaretini kendimde bulabilecek miyim bilmiyorum. Yarın çok kötü bir gün olabilir. Yarın gözlerine bakınca batabilirim Sedat. Oysa ne güzel olurdu kollarımı kocaman açıp boynuna kocaman sarıldıktan sonra " Hey! dünyanın en kocaman yürekli insanı seni sonsuza kadar kucaklamaya geldim" demek.
Sen temelli geldiğimi düşünüyorsun bense dönmek üzere geliyorum. Bunları sana keşke telefonda açıklayabilseydim. Yapamadım. Umarım yüz yüze konuştuğumuzda beni anlarsın. Seni çok seviyorum. Sonsuza kadar değişmeyecek bir şey varsa o da bu.
Buket
__________________
“Ayrılık yerinde solan bi çiçektir” demiş şirin biri ama içimdeki bu zehirli çiçek yakamı bırakmadı güzel kız, bırakmadı. Aksine yokluğun onu daha da büyüttü. Ben bu çiçeği artık birlikte soldurmak istiyorum. Hayatın bizden çaldığı zamanları geri almak istiyorum. Seninle birlikte geçen günleri çok özledim. O gün gelinceye kadar da dimdik ayakta durmaya çalışıyorum ve bu ıssız günlerimde kendimi açık denizlere atıyorum. Hayat bi tatil gibi geçiip gidiyor.
Bu sükunet daha ne kadar devam eder bilmiyorum. Bildiğim tek şey seni çok ölediğim. Ne garim değil mi Güzel kız? İnsan kavuşmayı beklerken, beklemeyi de sevmeye başlıyor. Bizimkilere gelince herkes iyi. Coşkunla Ayşe’nin dışında. Başka bir televizyon kanalında çalışıyorlar; nefret ettikleri bi kanalda.
Ne dersin Buket? Sence yaşam bizi deniyor mu? Eğer deniyorsa biz onun en tecrübeli oyuncuları olmalıyız. Ben buna razıyım Güzel kız ama her öğrendiğim şey yeni bir yalnızlık getiriyor. Ayrılığın tadını öğrendim, beklemeyi öğrendim, hasretin nasıl yaşandığını öğreniyorum itirazım yok bunlara güzel kız ama bazen kendimi ıssızlığımla baş başa buluyorum. Bazen de içimdeki öksüz çocukla konuşuyorum. Kararsız ve kimsesiz çocukla.
Sedat YALÇIN
---------------
TİJEN: Büyümek, zor ve belalıdır. Önce çocukluğun renkleri kaybolur, sonra hayaller azalır. Lekesiz ve saf ruhların bıraktığı çocuklar çekip uzaklara gider. Gerçeklerse istilacıdır. Hayallerin bıraktığı boşluğa hoyratça gelir yerleşir.
Çocukluk, en çok hatırlanandır. Gökyüzünün hep mavi zamanlarından kalan sesler ve kokulardır. Çocukken sevmek için önümüzde koskoca bir ömür vardır. Büyüdükçe sevgiye ödenecek zaman gittikçe daralır.
Büyümek acısı yıllar sonra anlaşılan ilk ve en ucun ayrılıştır. O andan sonra şarkılar daha dokunaklıdır, kuşlar daha yükseten uçar, masalların yerini talk showlar alır. Ve o andan itibaren kendimize sorulabilecek bir tek erdemli soru vardır. Hangimiz geride bizi özleyen çocuğun......bakışlarını bıraktık?
